Сəбет заманында əскерде жүрген көкемізге ауылынан хат келіпті. Хатты оқыған көкеміз көзіне жас алған екен. Сөйтсе хатта əкесі: "Балам, қала мен ауылымыздың арасына асфальт жол салды",-деп жазыпты. Көкемнің не үшін көңілі босағанын естіген достары "ауылың мен қала арасына асфальт жол салса қуанбайсыңба",-десе көкеміз басын шайқап: "қайтіп қуанайын енді қаланың ылаңының бəрі ауылды оп-оңай жайлайтын болды",-деп терең күрсінген екен. Байғұс көкем берекесі тасып, сүттей ұйып, дəстүрін кие тұтып отырған қазақы ауылының болашағына алаңдаған екен-ау.